Dzieci sparentyfikowane...

Autor:

Dzieci powinny mieć dzieciństwo, w którym dominuje poczucie bezpieczeństwa. Dzieci powinny mieć swobodną przestrzeń do kształtowania się ich osobowości w relacji z kochającymi rodzicami oraz innymi osobami. Dzieci powinny mieć godne warunki do nauki, by rozwijać swoje zdolności. Dzieci powinny być traktowane jak człowiek mający prawo do bezpiecznego wyrażania swojego zdania i swoich odczuć, bo dziecko jest człowiekiem. Dzieci są od ludzi dorosłych słabsze fizycznie i psychicznie, bo wynika to z etapów rozwoju, jakim podlega każdy człowiek. Dzieci powinny żyć w poczuciu, że świat dorosłych to świat do którego dołączą, gdy staną się dorosłe. Świat dorosłych nie powinien dzieciom mieszać się z ich światem.




Dziecko, które żyje problemami swoich rodziców takimi jak nieudane związki, kłopoty w pracy, brak pieniędzy, uzależnienia, choroby itp. staje się dzieckiem, którego swobodny rozwój emocjonalny zostaje zahamowany. Takie dziecko staje się dzieckiem - opiekunem swojego rodzica. W psychologii mówimy o zjawisku parentyfikacji. Dzieje się tak najczęściej w rodzinach, w których rodzice nie radzą sobie z otaczającą ich rzeczywistością w sposób na tyle sprawny, by oni sami i ich dzieci mogli funkcjonować w poczuciu bezpieczeństwa.

Dziecko, które martwi się, że mamę znowu zostawił „wujek”; dziecko, które zarobione latem lub korepetycjami pieniądze oddaje rodzicom, żeby mieli na chleb; dziecko, które opiekuje się pijącym rodzicem, żeby „trafił do domu”; dziecko, które dla całej rodziny gotuje obiad, bo w domu, nikt tego nie robi; dziecko, które staje w obronie mamusi przed tatusiem itd. itp. To są dzieci, które nie mają dzieciństwa, bo żyją problemami własnych rodziców.

Wreszcie dzieci bite, poniżane, niechciane, wykorzystywane psychicznie i seksualnie. Dzieci - świadkowie braku szacunku, zdrad, nadużyć, przemocy, awantur, zabójstwa. A także dzieci pogrążone w żałobie po ukochanym rodzicu. Dzieci marzące o tym, by mieć rodzica. Dzieci, których jedynym pragnieniem jest to, żeby ktoś je kochał lub to, żeby wreszcie wydorośleć i uciec... Takim dzieciom nikt i nic, nigdy już, nie odda straconego dzieciństwa. Takie dzieci, może nigdy o swoim dzieciństwie, nie powiedzą nikomu prawdy. Takie dzieci może nawet uwierzą, że ich dzieciństwo to zły sen, bo wreszcie wydoroślały. Niestety, ten sen może się śnić, także w dorosłości. Z tymi wszystkimi dziećmi dzisiaj jestem najbliżej.


O parentyfikacji można poczytać więcej w publikacjach prof. Katarzyny Schier (np. "Piękne brzydactwo" lub "Bliskość w rodzinie" (red. Barbara Tryjarska))

 /fot. D.Ż. all rights reserved/

Popularne posty z tego bloga

Picasso i schizofrenia

Autor:
Obraz
Przypisywanie malarzowi tej choroby jest niemal powszechne. Spotkałem się z takim przekonaniem, zarówno wśród zwykłych wielbicieli sztuki, jak i tzw. profesjonalistów. A przodują wśród nich mało douczeni wielbiciele psychologii, żeby nie wskazać konkretniej. Dzisiaj jest rocznica urodzin Picassa. A ja uśmiecham się do zdjęcia starego dobrego Junga i kiwam głową mamrocząc: "widzisz coś Pan narobił, Doktorze...  Przypisano Ci zdalną diagnozę." Zniekształcenia mają swoje własne życie, zupełnie jak w obrazach Andaluzyjczyka... Jung pokusił się o analizę tego malarstwa i poszło słowo w świat..., uproszczone jak cholera. A co naprawdę powiedział mistrz psychoanalizy na temat schizofrenii u Picassa...
Czytaj więcej

Słaby charakter, czyli mała odporność psychiczna - przejawy

Autor:
Obraz
Charakter tworzy odporność psychiczną człowieka. Jest wiele przejawów słabego charakteru. Widać je jak na dłoni u tych osób, które mają nieprawidłowo ukształtowany charakter, a więc słaby zamiast mocny i w konsekwencji małą zamiast dużą odporność psychiczną.  Oto garść wybranych przejawów słabego charakteru, które każdy może zaobserwować w codzienności w różnej dynamice i w różnej konfiguracji: -  impulsywne (niepohamowane) naruszanie granic uczuciowych drugiego człowieka;  - trudności w rozpoznawaniu sytuacji, w których inni naruszają granice uczuciowe (moje lub czyjeś); - brak spontanicznego myślenia hamującego o tym co poczuje drugi człowiek, gdy coś powiem, zrobię (najczęściej w sytuacjach, w których nie ma groźby kary lub braku nagrody); - wykorzystywanie słabszego (np. dziecko, osobę z grupy mniejszościowej) lub słabości drugiego człowieka, by manifestować swoją dominację, np. poprzez krytykę deprecjonującą; ocenianie stereotypami; przemoc psychiczną...
Czytaj więcej

Seks w żałobie

Autor:
Obraz
„W dniu śmierci mojego ojca kochałam się z mężem. Po raz pierwszy w życiu poznałam wtedy prawdziwe pożądanie i rozkosz”. „Do dziś nie mogę zrozumieć jak coś takiego mogło mi się przydarzyć, nie mogę sobie tego darować (…), ale cały czas chodziła mi po głowie nieprzyzwoita piosenka, nie mogłam się od niej uwolnić.”
Czytaj więcej